Verscheidene plekken in Harlem zijn synoniem met de geschiedenis van de jazz in de 20ste eeuw : De Cotton Club, Minton’s Playhouse, de achterkamers en rentparties waar James P. Johnson, Willie “The Lion” Smith en Thomas “Fats” Waller duelleerden op de piano tot in de vroege uurtjes in de beroemdste wedstrijden op het scherp van de snede. In onze tijd is een bescheiden appartement op de 5de verdieping in de Sugar Hill buurt een soort van jazz heiligdom geworden: de woonstee van Emmet Cohen. Het is een van de plekken waar de jazz overleefde tijdens de covid-19 pandemie. Te beginnen in maart 2020 toen alle clubs dicht waren en tournees afgezegd, hielden Emmet en zijn trio kameraden, bassist Russell Hall en drummer Kyle Poole, de vlam brandend met webcasts op youtube en facebook, in totaal zo’n 100 shows. Al spoedig werden collega’s waaronder de beste jonge jazzmuzikanten van New York uitgenodigd om mee te spelen. Al snel werd de wekelijkse happening een internet fenomeen en een mekka voor diverse top jazz muzikanten wereldwijd, zoals Christian McBride, Wycliff Gordon, Randy Brecker, Joe Lovano en Cyrille Aimée, zelfs de gerespecteerde 87 jarige tenorsaxofonist Houston Person was erbij.

Het werken met en leren van de ouderen in de jazz is niets nieuws voor Emmett, hij werkte samen met de meesters : Ron Carter, George Coleman, Benny Golson en Jimmy Cobb, de opgenomen resultaten zijn te horen op vier cd’s. Als hij wandelt door de straten van zijn eigen omgeving hoort Emmet de geesten van de stride pioniers als James p. en Willie “The Lion” Smith en van andere inwoners zoals Billie Holliday, Thelonius Monk en de grote Ellington zelf die net zoals Emmet leefde op Edgecombe Avenue. Dezelfde gevoeligheden worden vertolkt op dit album, het is een mix van oud en nieuw, de Harlem jazz van gisteren en van nu, klassieke stijlen en melodieën gemengd met modern fonkelend muzikantschap, een weergave van al de shows die ze gaven op youtube en facebook. Twee deelnemers daaraan zijn er hier nu ook bij. Altsaxofonist Patrick Bartley en trompettist Sean Jones, van verschillende generaties maar ze hebben dit gemeen: beiden hebben ons tot ons hoogste artistieke niveau gebracht, aldus Emmet in de hoestekst.

Het album zet de luisteraar onmiddellijk op het “verkeerde” spoor met de vertolking van “Finger Buster” van Willie “The Lion” Smith, een klassiek stuk stride piano dat Emmet weet om te zetten naar een geslaagde versie met zijn trio. Met het titelnummer “Uptown in orbit” laten ze de stride piano achter zich en horen we hedendaagse jazz in een fraaie compositie van Emmet Cohen. Met sprankelend spel van het kwintet en een hoofdrol voor trompettist Sean Jones. “My love will come again” is een wonderschone ballade van Cohen die eens te meer bewijst wat een fijnzinnige componist hij is. “Spillin’ the tea” laat het trio horen met een swingend werkje waarin de sfeer van weleer met hints naar tapdance boven komt drijven, old stuff, het zal wel zijn, maar ik hoor het graag. Het bekende “Li’l Darlin” van Neal Hefti is een uitgelezen staalkaart van het superieure pianospel van Emmet, sfeervol, bluesy en met een teder toucher.

Bassist Russell Hall schreef het romantische “The Loniest” met een excellerende rol van Patrick Bartley en Cohen. In “Distance Hallow” (Cohen) is het weer voluit swingen, ditmaal met het complete kwintet, het nummer opent met een fraaie bassolo waarna zich een fraai geschakeerd muzikaal landschap ontrolt, een intrigerende compositie die vele kanten opschiet. Het trio sluit het album af met drie nummers van groten uit de jazz “Mosaic” van Cedar Walton, “Venus de Milo” van Gerry Mulligan en “Braggin’in Brass” van Duke Ellington. Perfecte muziek die laat horen dat deze jong gasten het jazzverleden in hun hart dragen. Vooral in het Ellingtonnummer laat Emmet weer eens horen dat hij een echte piano leeuw is, wat een tempo en swing! Fantastisch album en in ieder geval voor mij een geweldige ontdekking deze Emmet Cohen.

Jan van Leersum.